SINOM
1. Wuryanta dennya
manitra,
Nujwa ari wrahaspati,
Kaliwan tanggal sapisan,
Sasi saban wuku wukir,
Ehe sangkelang warsi,
Murtyasha amulang sunu
(=1788)
Sung pariwara darma,
Jeng Gusti Pangeran
Dipati,
Harya Mangkunagara
ingkang kaping pat.
2. Heh sagung pra
siswaningwang,
Kang samya dadi
prajurit,
Aja wiyang ig wardaya,
Rehing wus sira lakoni,
Balik dipun nastiti,
Marang ing kawajibanmu,
Owelen sariranta,
Reksanen luhurmu sami,
Yen kuciwa weh alun
alaning raga.
3. Awit sira wus
prasetya,
Nalika jinunjung
linggih,
Saguh nut angering
praja,
Myang pakoning narapati,
Sineksen den estreni,
Mring para wira
sawegung,
Upama sira cidra,
Nyimakke ajining dhiri,
Temah nistha weh
wiranging yayah rena.
4. Ywa sira duwe
pangira,
Lamun wong dadi
prajurit,
Karyane abot priyangga,
Wruhanta sagung pakerti,
Kabeh donya puniki,
Tan ana prabedanipun,
Kang dagang neh lautan,
Miwah ingkang among
tani,
Suwana kang suwita ing
narendra.
5. Myang kang tapa
jroning guwa,
Kang manusup ing asepi,
Lakone padha kewala,
Awit iku dadi margi,
Mrih katekaning kapti,
Sapangkate pandumipun,
Nanging saranira,
Mantep temen lan taberi,
Samektane ingaranan
laksipaja.
6. Lawan sira sumurupa,
Kang kalebu pangabekti,
Nora sembahyang kewala,
Kang dadi parenging
Widdhi,
Sakeh panggawe becik,
Kang manteb suci ing
kalbu,
Uga panembah,
Yen katrima iku sami,
Sinung rahmat samurwate
badanira.
7. Lamun tan mawa
sarana,
Paran katekaning kapti,
Lir mbedhag tanpa
wisaya,
Sayektinira Hyang
Widdhi,
Tan karsa mitulungi,
Marang wong kang datan
laku,
Nir ngamal myang
panembah,
Kumudu dipun turuti,
Ngendi ana Gusti wineh
ing kawula.
8. Kang mangkono
andupara
Lamun jinurung ing
kapti,
Malah nandhang duka
cipta,
Kasiku angreh Hyang
Widdhi,
Marmanta sira sami,
Aja kasusu panggayuh,
Manawa during ngrasa,
Duwe ngamal kang
nlabeti,
Becik sira angona
lakuning praja.
9. Dene sira iku bagya,
Antuk kawiryawan
mangkin,
Yektine katut prabawa,
Saking leluhmu sami,
Nguni wus patang sakit,
Dadya ing kapenakipun,
Tumiba marang sira,
Murwa sukur ing Hyang
Widdhi,
Tarimanen berkahing wong
tuwanira.
10. Jer janma kang wus
minulya,
Lis wadhahe lenga wangi
Utamane winantonan,
Gandane saya menuhi,
Nadyan ngisengan warih,
Lebating we maksih arum,
Kang mangka sudarsana,
Jeng Gusti Pangeran
Dipati,
Harya Mangku Nagara
ingkang kapisan.
11. Duk babade murweng
yuda,
Neng alas limalas warsi,
Sewu lara sewu papa,
Ngupaya mulyaning dhiri,
Antuk pitulung Widdhi,
Katutungan karsanipun,
Mukti sawedyanira,
Tumerah dalah samangkih,
Buyut canggah kasrambah
milu wibawa,
12. Iku ta kayektinira,
Pralambang lenga wanngi,
Upamane duk samana,
Tan antuk pitulung
Widdhi,
Praptane jaman iki,
Tan ana caritanipun,
Marma den enget sira,
Aja ngaku angekoki,
Mung ngrasaa lamun
anempil wibawa.
13. Mangkana gya
winantonan,
Marang kang jumeneng
malih,
Jeng Gusti Pangeran
Dipatya,
Mangkunagara ping kalih,
Pinet sraya mring
Inggris,
Amukul nagari Matarum,
Sabesahe kang praja,
Ginanjar sewu kang bumi,
Dadi tetap lenggah
limang ewu karya.
14. Rambah malih
sinarya,
Marang Gubermen Walandi,
Mukul prang Diponegara,
Sarampunge ing ajurit,
Ginanjar bumi malih,
Sukowati limang atus,
Lan blanja saben wulan,
Mangka ingoning
prajurit,
Patang ewu patang atus
wolung dasa.
15. Prapta
panjenenganira,
Jeng Gsti Pangeran
Dipati,
Mangkunegaraa ping tiga,
Ing drajat pinrih
lestari,
Mangun harjaning budi,
Mring Gupermen tyas
sumungku,
Ginanjar kang bandera,
Lan mariyem kalih rakit,
Iku mangka tandhaning
sih pinarcaya.
16. Kepriye yen sira
ngras,
Antuk kalawan pribadi,
Dadi mungkir jenengira,
Kaciren lair myang
batin,
Ginaguyweng sasami,
Lupute gonira ngaku,
Langguk piyangkuh nira,
Kasiku marang Hyang
Widdhi,
Dadi tuna duwe turun
kang mangkana.
17. Lamun yekti saking
sira,
pribadi tandhane endi,
apa wus munjuli sira,
marang samaning dumadi,
saking ing krama niti,
lawan apa wus misuwur,
ing guna prawiranta,
kang kanggo marang
nagari,
baya durung lir lakone
luhure.
18. Pira bara sira bisa,
ngupure darajat malih,
dadi janget kinatigan,
dadi santo seng wuri,
tumurun marang siwi,
sokur bisa prapteng
putu,
milu tampa kawiryan,
yogyane angkahen kaki,
ra orane aja punggel
saking sira.
19. Lamun drajat
kalakona,
punggele saking sireki,
dadi sira nganiaya,
marang darahmu pribadi,
tan kendel ingkang wuri,
dhapur kapotangan laku,
salagi tembe bisa,
antuk kang darajat malih,
sasambungan yekti becik
kang widada.
20. Upama nora punggele,
jer nora ngupaya malih,
yen wus punggel nadyan
sira,
semedi ing saben ratri,
antuke durung mesthi,
tiwas
angengecer laku,
marma den enget sira,
sajrone lumakyeng kardi,
pangreksamu ing drajat
aywa pepeka.
21. Dene jejring
wandanta,
ing mangko dadi
prajurit,
maju baris lawan
jaga,
teori lesan sepeksi,
iku dudu pakarti,
ajar-ajar
jenengipun,
wus dadi wajibira,
prajurit dipun
geladhi,
papadhane santri
ingajar sembahyang.
22. Sinung ukum
sawatara,
yen nglirwakken marang
wajib,
iku wus lakune praja,
jejege kalawan adil,
sanadyan liyan janmi,
duk neng yayah
renanipun,
yen luput rinengonan,
utawa den jemalani,
dadi iku wineruhken tata
krama.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar